Een klein beetje geërgerd heb ik me de laatste dagen.   Ook aan de overtreders van de lockdown ja, maar daar werd al genoeg over gezegd.  Ik geloof nogal graag in Karma, of in Boontje dat om zijn loontje komt.  Of in het oogsten wat je zaait. Of wie niet horen wil moet voelen. Of wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten.

Nee, ik irriteerde me een klein beetje aan al die posts op social media, aan al die mensen die het sociaal en fysiek contact missen en dat ook nog eens goed in de verf zetten en gelijk denken dat iedereen dat zo hard mist. 

En ik die alleen maar kan mijmeren: oh hoe fijn is dit, anderhalve meter afstand in de rij van de Carrefour, niemand die in mijn persoonlijk kringetje komt.  

Een ex-buurvrouwtje die ik al lang niet meer sprak waar ik - zonder dat die zou denken dat ik asociaal ben - van ver naar kon wuiven en al roepend antwoorden: goed en met u? 

Afspraken inplannen op momenten die mij goed uitkomen en voor de rest niet onder de mensen moeten komen. 

Thuis je oortjes indoen als je een videocall hebt - en ook als je er geen hebt, want ja hoor, de afspraak met de kinderen is: mama niet storen als de oortjes in zijn.  Weten zij veel dat ik soms gewoon naar M. Ward luister en zo ongeremd tegen mezelf kan praten?

En plots besefte ik dat het onzinnig en totaal fout was om me te ergeren, want laat dat nu net het fijne verschil zijn tussen mensen: de ene haalt de andere uit zijn kot (alleen nu eventjes niet, HET MAG NIET, knoop het in uw oren).

Het is een uitvergroting van wat vaak in bedrijven gebeurt: onbegrip voor mekaars noden en wensen, niet omdat we geen begrip willen tonen, gewoon omdat het gevoel dat leeft bij de ene, een blinde vlek is voor de andere.  

Zo is er die ene collega die het beste werk aflevert ‘s ochtends om 6u, of in het weekend als ze vrij en creatief kan zijn, maar in de namiddag liefst tijd neemt voor haar kinderen.  En die energie verliest aan eindeloze vergaderingen met andere mensen. 

Of de andere collega die echt graag gewoon in een 9 to 5 ritme leeft omdat dat structuur geeft en ze op die manier echt into werk is en veel contact kan hebben met anderen, want hey: iedereen is nu toch aan het werk?

Een andere medewerker komt later toe op kantoor want doet graag haar dochtertje naar school, maar werkt willens nillens laat door om het werk gedaan te krijgen.  Zij is erg nauwkeurig en kijkt niet op een uur, als de rekening maar klopt. 

Ik kan je echt verzekeren dat elk van die collega’s er het hare of het zijne van denkt over de andere collega.  Een weet je wat: iedereen heeft gelijk.

Als leidinggevende is het niet zo eenvoudig om met bovenstaande feiten om te gaan.  Zelf vind ik dat iedereen zich goed moet voelen en zijn of haar bioritme moet volgen.

De kunst is om dat uitgelegd te krijgen aan de medewerkers en daar een draagvlak voor te creëren. En ook bij de klant genade vinden - en da’s misschien nog de grootste uitdaging vandaag de dag.

Wel, laat ons van onze corona-nood een deugd maken om iedereen op zijn bioritme te laten werken.  Ik ben fan.