Gisteren las ik een hoopvolle blogpost van Pieter Jelle De Brue, een ondernemer die ik al jaar en dag bewonder omwille van zijn daadkracht en gedurfde keuzes inzake klimaat en gezondheid.  Het hoeft niet te verwonderen dat zijn bedrijf, Statik, tot klimaatambassadeur van 2019 werd uitgeroepen.  Maar dit terzijde.

Pieter Jelle begint met de ietwat onheilspellende woorden "vroeger is voorbij", doch wat volgt is ontzettend hoopvol: er zal een wereld overblijven die menselijker is.  My, oh my, wat smacht ik daarnaar!  Het voelt wat wrang om dit neer te schrijven terwijl er zoveel slachtoffers en zieken vallen en we maar aan de voet staan van een berg van miserie die nog komen zal, maar dat is wel hoe ik mij voel.

De afgelopen week leefde ik in een soort van roes.  Zondagavond keerde ik terug uit het buitenland en ik kwam onmiddellijk in die zogenaamde "light" lock down terecht.  Maandagochtend was het bij Fiscadvies alle hens aan dek - ik had de vrijdag ervoor al verplicht thuiswerk ingevoerd, het werd een dag van uitzoeken hoe samenwerken met het team, maar ook hoe samenwerken met het gezin thuis.  Een nieuwe setting, het intenser gebruik van andere communicatiemiddelen, dat vraagt flexibiliteit en aandacht van ieder.  Ik kan alleen maar mijn oprechte dank uitdrukken aan mijn team om zo'n ongelooflijk aanpassingsvermogen te tonen. Teammeetings via Zoom, vrijdagapero via Zoom, online meetings met klanten, thuiswerken met de vaak nog kleine kindjes in huis, in tussentijd nog de coronamaatregelen op de voet volgen maar het gewone werk niet uit het oog verliezen.  Ja, wij hebben de luxe om te kunnen verder werken, en daar ben ik heel erg dankbaar voor.  En mijn medewerkers: die doen het toch maar.  Topteam!

Niet alleen was er een immense verbinding in mijn team, ook bij de ondernemers onderling viel afgelopen week op hoe men elkaar altruïsme-gewijs tracht te helpen, bij te staan, ideeën te leveren om toch maar omzet te kunnen blijven genereren.  

En toch, en toch vraag ik mij echt af of ik terug wil naar de jachtigheid van het leven zoals dat de voorbije maanden, jaren, voor mij was.  Gelukkig kon ik af en toe vluchten in mijn zeilcoconnetje samen met mijn Gerd, of in mijn keukentje koken voor ons zalig gezin, of lekker lang gaan lopen in een natuur die bijna geen natuur meer was, maar een verstild leven kon ik niet lang volhouden.  Er was steeds de lokroep van de klant, van de omgeving, van de overheid, van het altijd maar meer willen en hebben.

Ik hou van de verbondenheid die er nu heerst, van het samen werken voor een hoger doel (#beatcorona). Ik hou ervan om elke dag op mijn sneakers thuis te kunnen rondlopen, waarbij comfort primeert boven schoonheid.  (Don't worry, ik ben niet veranderd, het zijn echt wel trendy comfy sneakers). Ik hou ervan om 's middags mijn ventje een lekker slaatje te kunnen voorzetten en na die maaltijd samen een wandelingetje te maken.  Zomaar omdat het kan.   Ik hou ervan om te zien hoe mijn medewerkers tijdens de online meetings hun kindjes tonen die glunderen omdat ze extra tijd hebben met mama en / of papa.  Ik hou ervan om eendjes die wel uit hun kot kwamen te zien waggelen in de Naamsestraat als ik mijn dochter op kot ophaalde.  Ik hou ervan om 's morgens geen auto's te horen maar een duif die aan mijn venster roe-koet.  Ik hou ervan om helemaal in mijn introverte ik te kunnen kruipen en mijn muziek te luisteren en de contacten die ik wel moet hebben zelf te kunnen regelen.  Ik hou ervan om niet naar 't stad te kunnen gaan om impulsaankopen te doen.  Ik hou ervan om met de schoonfamilie in Dendermonde die we te weinig zien te kunnen Whatsappero'en (waarom deden we dat al niet veel eerder?).

Je hebt gelijk  - voor veel van bovengenoemde zaken was geen crisis nodig om tot inzicht te komen.  Toch had ik ze wel nodig. Ik denk dat ik daar niet alleen in sta.

Bezint eer ge opnieuw begint!

Carla